“Wie in godsnaam zijn de Denver Bronco’s U.K. (afgekort DBUK)?” horen we jullie al luidop je afvragen. Welnu, dit collectief bestaat uit Munly Munly, Rebecca Vera, Lord Dwight Pentacost en Slim Cessna allen ook lid van Slim Cessna’s Auto Club. En deze band zal bij de meesten wel een belletje doen rinkelen? Verleden jaar waren ze de gesmaakte opener tijdens de Europese toer van Nathaniel Rateliff & the Nightsweats en ook waren ze reeds meermaals te gast in ons land zo speelden ze o.a. een paar jaren geleden op het Roots & Roses Festival in Lessines.

Daar de Auto Club een aanstekelijke mix speelt van alternatieve country met catchy rijmpjes en dito riffs aangevuld met een theatrale podiumprésence is DBUK van een heel ander kaliber. Zij opteren voor een akoestische aanpak van hun donkere, schimmige songs. Verleden jaar verscheen van hen hun debuut-cd ‘Songs One Through Eight’ en deze werd voor het Europese luik van hun toer uitgebreid met een serie nooit uitgebrachte songs en gebundeld onder de noemer ‘Songs One Through Sixteen’. Het is Munly (JaYson Thompson) die de teksten schreef voor dit kleine meesterwerk. Hij neemt dan ook het grootste gedeelte van de zang voor zijn rekening, maar elke muzikant in de band zingt en heeft zijn deel in het geheel. De stem van Munly is perfect voor het brengen van deze toch wel speciale, soms lugubere, muziek. Hij beschikt over uiterst rekbare stembanden die zowel dreigend en donker als huilend en luid kunnen uithalen. Het instrumentarium van de band bestaat uit akoestische gitaar (Munly), blaasmelodica, banjo, autoharp en percussie (Pentacost), cello, keyboards en percussie (Rebecca), washtub drum en percussie (Slim).

Hun muziek omschrijven is moeilijk. Intimistische trance alt-country met een gothic toets. Donker, mysterieus en soms melancholisch. Geen uitbundige uitspattingen of feesttaferelen. Maar eens je ‘in’ de muziek zit wordt je meegevoerd in een soort van trance in de wereld van Munly die bol staat van intrieste, soms ironisch humoristische verhaallijnen. Als ik je vertel dat hij David Eugene Edwards, beter bekend als Wovenhand of de vroegere 16 Horsepower, tot zijn vrienden mag rekenen geeft dit waarschijnlijk een beter beeld dan ik met woorden kan verklaren. Dit is de eerste keer dat de band in deze bezetting Europa aandoet. Hun toer loopt langs Engeland, Frankrijk, Nederland, Rusland, Spanje, Zwitserland, Oostenrijk, Polen en Duitsland. Natuurlijk mocht België niet in het rijtje ontbreken en de organisatie van het Muddy Roots Europe festival uit Waardamme waren er als de kippen bij om deze band te boeken. Van buitenaf gezien lijkt Cowboy ‘Up op een mooie gerestaureerde hoeve zoals er in de streek rond Oostkamp en Waardamme wel meer te vinden zijn, maar éénmaal binnen belandt je midden in een Amerikaanse diner, waar de patrones een Stetson draagt en op de tv’s onafgebroken rodeo’s worden getoond. Leuk en verrassend en het eten, gaande van hamburgers over spareribs tot XXL steaks, is er lekker en ruim voldoende. Toen we arriveerden was de band ook net aangekomen en kregen we het privilege om de soundcheck mee te maken. Mooi om te zien hoe deze muzikanten zich voorbereiden op de show die komen zal en het geluid fine-tunen. We kregen zelfs kans om met hen een praatje te maken. Zo vertelde Slim Cessna ons dat het pas in 2020 zal zijn vooraleer we nog nieuw werk van Slim Cessna’s Auto Club mogen verwachten met een aansluitende toer. Momenteel was er werk zat met dit DBUK project. Misschien nu al een gouden tip voor de vele festivalorganisatoren die meelezen?

Rond 21:30 u is het dan eindelijk zover. De bandleden zetten zich klaar voor hun allereerste concert in deze bezetting in België. ‘I Hit And Seeked The Funnel’ komt als eerste aanzetten en met deze song zetten Munly en zijn partners in crime meteen de toon. “Immaculately Warded Children” is de tweede song op het repertoire en hierin vertelt Munly het verhaal over een weeshuis waarin hij de oppas speelt voor de verwaarloosde kinderen die hem benijden om zijn goed hart. Het is niet gemakkelijk de teksten van Munly te doorgronden. Hij verhaalt heel gewichtig en zijn woorden zijn zo gekozen dat je er allerlei richtingen mee uit kan. Ieder interpreteert de songteksten op zijn/haar manier. Hij maakt gulzig gebruik van metaforen en cryptische omschrijvingen om zijn verhalen aan de man te brengen. Voer voor de psychologen onder ons. Munly beschikt over een immens schrijverstalent, en het zal niemand verbazen dat hij voor zijn auteurschap in de prijzen viel, zo kreeg hij de Southern Heritage Award en de North American Playwright Award. Twee toch wel prestigieuze prijzen in het schrijverswereldje. Ook al is hij Canadees van afkomst toch stond hij mee aan de wieg van de zogenaamde Denver-sound. Hun ‘Bronco’s Fight Song’ is een mooi voorbeeld van de donkere country met een gothic tintje en de mooie samenzang van Rebecca en Munly. Terwijl Munly diep en uit de keel zingt, vult Rebecca frêle aan en dient hem van antwoord. Dwight Pentacost brengt met zijn melodica knappe en gepaste interventies. Soms neemt hij de banjo ter hand om de songs te voorzien van een countrygeluid. Slim van zijn kant drumt op een omgekeerde wastobbe waarop allerlei percussie-instrumenten zijn bevestigd. Een niet alledaags zicht maar het werkt wonderwel en hun muziek betovert het publiek, dat toch in geruime mate is toegekomen. ‘Bonnie Clyde, The Big-Bull-Hen Of The Women’s Prison’ zit ook in de set en laat dit nou net één van mijn favoriete DBUK songs zijn. Of neem nu het drieluik ‘Three Bloodhounds, Two Shepherds, One Fila Brasila’, een nummer dat ook terug te vinden is op de playlist van de Auto Club, hier nu heel intimistisch gebracht met een donkere dreigende Munly die onheilspellend aanzet om dan los te barsten in een jodelintermezzo in samenzang met Rebecca en Slim Cessna. De muzikanten lijken wel in een extase, in een hypnotische toestand terwijl ze hun muziek brengen. Het is net alsof het publiek er niet is, zo begeesterend zijn ze bezig met hun ‘ding’. Het nummer ‘From The Estate Of John Denver’ over, jawel wijlen de country ster John Denver, glijdt door de zaal en brengt het aanwezige publiek in een muzikale vervoering.

Met ‘Red Cross Is Giving Misinformation’ zijn we aan het einde gekomen van dit bedwelmend concert. Munly’s stem kreeg het zichtbaar fors te verduren want de man voelt meermaals met een pijnlijke grimas aan zijn keel. Toch krijgen we nog een bisronde met ‘The Misrepresentation Of The Thompson Gun’ waarin Munly zich een laatste keer mag uitleven en ook Slim Cessna zijn zangkunsten mag etaleren. En dan is het voorbij. Zeker één van de meest begeesterende en bezielende optredens die ik de laatste tijd mocht meemaken. Apart maar daarom niet minder geslaagd en gesmaakt. En het smaakt inderdaad naar meer. Zij komen op 19 februari nog eens langs in Le Hangar in Luik. Een herkansing voor al wie er niet bij kon zijn in Waardamme. Het is de verplaatsing meer dan waard. Zeg niet dat we u niet hebben gewaarschuwd!

Wim ‘Huibbe’ Huybrechts

Foto’s Ann Saenen

Setlist:
I Hid And Seeked The Funnel/Immaculately Warded Children/Bronco’s Fight Song/Jim Nabors, From Bazz To Mezzo Soprano/It’s Killing Me/Bonnie Clyde, The Big-Bull-Hen Of The Women’s Prison/Three Bloodhounds, Two Shepherds, One Fila Brasila/The Columbia Girl/From The Estate Of John Denver/San Francisco Bay/Red Cross Is Giving Misinformation/// The Misrepresentation Of The Thompson Gun